آیا؟

تو چی فکر می کنی؟

آسیمه سر رسیدی
از غربت بیابان

دلخسته دیدمت در
آوار خیس باران

وا مانده در تبی گنگ
ناگه به من رسیدی

من خود شکسته از خود
در فصل نا امیدی

در برکهء دو چشمت
نه گریه و نه خنده

گم کرده راه شب را
سرگشته چون پرنده

من ره به خلوت عشق
هر گز نبرده بودم

پیدا نمیشدی تو
شاید که مرده بودم
 
من با تو خو گرفتم
از خنده ات شکفتم

چشم تو شاعرم بود
تا این ترانه گفتم

در خلوت سرایم
یک باره پر کشیدی

آن گاه ای پرنده

بار دگر پریدی

.

.

.

پ.ن : رمزی بود! :دی !

آرامش روح

کیف می کردم وقتی برادرم زل می زنه به صفحه ی تلوزیون و مختارنامه نگاه می کنه!

بعد هم می گه:

چقدر خوبه این ها طرفدار امام علی (ع) و امام حسین (ع) دست هم برنمی دارند..

می گه لیلی و مجنون که عاشق آدم بودند آخرش اون طوری شدند

خوب این ها عاشق خدا هستند... معلومه دست بر نمی دارند.