خـــــــــــدایا مـــــــــــــرا ببخش

خـــــــــــدایا مـــــــــــــرا ببخش

خدایا، مرا ببخش! به خاطر همه لحظه‏هایی که به یاد تو نبوده‏ام! به خاطر همه سجده‏هایی که زود سر از مهر برداشتم . به خاطر همه درهایی که کوبیده‏ام و خانه تو نبوده‏اند . به خاطر همه حاجاتی که از غیر تو خواسته‏ام . به خاطر همه وعده‏هایی که تو دادی و من باور نکردم . به خاطر همه آنچه به خاطر سعادت من از من خواستی و من اعتماد نداشتم . به خاطر همه آنچه خواستی به من بفهمانی و من نفهمیدم . به خاطر همه نعمتهایت که شکر نکرده‏ام . به خاطر همه مهربانی‏هایت که با گناه پاسخ داده‏ام . به خاطر همه چشم‏پوشی‏هایت که سوء استفاده کرده و گستاخ‏تر شده‏ام . به خاطر همه آنچه در راه من خرج کرده‏ای و من هیچ در راه تو خرج نکرده‏ام . به خاطر ... مرا ببخش! نه به خاطر آنکه من لیاقت‏بخشیده شدن دارم; به خاطر اینکه تو شایسته بخشیدنی! نه به خاطر آنکه گناهان من بخشودنی هستند; به خاطر اینکه تو اهل عفو و مغفرتی و گذشت کار توست نه به خاطر اینکه من خوب شده‏ام; به خاطر اینکه تو خوبی! نه به خاطر آنکه مرا خوشحال کنی به خاطر اینکه پیامبرت و اولیاء تو، خوشحال شوند! مرا ببخش، نه به خاطر من! به خاطر «آن که‏» گناهان من اول او را اذیت می‏کند! به خاطر «آن که‏» گناهان من، غربت و آوارگی و غیبت او را تمدید می‏کند! به خاطر «آن که‏» هر هفته پرونده اعمال مرا به دست او می‏دهند! به خاطر «آن که‏» این بار نمی‏داند با چه رویی پیش تو شفاعت مرا کند! به خاطر «آن که‏» قرار است‏بر زمین آقایی و سروری کند و گناهان من مانع این کار شده‏اند! به خاطر «آن که‏» دوستش داری و او تو را دوست دارد! به خاطر «آن که‏» ناراحتی او ناراحتی توست و خوشحالی او خوشحالی تو! به خاطر امام زمان مرا ببخش